همیشه ناشناس بودن اولویت اولمه، چون نمیخوام دچار سانسور بشم. اما الان که تو وبلاگ مهربانوی عزیزم خبر فوت یک وبلاگ نویس قدیمی را دیدم، حالم بد شد. خدا رحمتش کنه، روحش در آرامش باشه.بقول قره بالای عزیزم درسته که بیشعوریه که آدم با دیدن درد دیگران شکر کنه اما من روحیه جنگنده ویولت عزیز را نداشتم و ندارم و فقط  برای خودم آرزو میکنم تا سالمم و قادر به انجام کارهام هستم زنده باشم، اگر روزی محتاج دیگران شدم، امیدوارم خدا انقدر دوستم داشته باشه که نقطه پایان بزاره بر زندگیم. زیاده عرضی نیست، مراقب خودتان باشید.