دوستم این ماه بسلامتی نی نیش بدنیا میاد، داشتیم حرف میزدیم، گفتم نی نی را مستقل باربیار که اگر دوست داشت بتونه از اینجا بره، اول بی هوا گفت باشه، بعد یکهو گفت کجا بره؟ من خاکم را دوست دارم. گفتم، منم نگفتم تو برو، گفتم پر پرواز اون را نچین!!!
من میدونم که دورنمای مهاجرت قشنگه و بقول یک نفر که مهاجرت کرده بود، وقتی میری باید از زیرصفر شروع کنی، به هرصورت کسی فرش قرمز برای ما پهن نکرده و شاید با مهاجرها همون رفتاری بشه که ما انجام میدیم. اما باز هم معتقدم اگر از راههای درست و باتخصص بری، ازت استقبال میشه. مثل دخترهمسایمون که با یک رزومه پروپیمون چندسال پیش کار و تحصیلاتش را اکی کرد و رفت ینگه دنیا. اونجا که رسیده بود همون روز اول بهش گفته بودن بیاسرکار، پس کسی براش فرش قرمز پهن نکرده بود. یک دخترتنها و بدون پشتوانه عاطفی رفته بود، اما چندوقت پیش که اومد، گفت از رفتنم راضیم، تازه اینجا شاغل هم بود، اما رفت. گفت به نسبت دوستان و همکارانم حالا بعد از گذشت، شش یا هفت سال میتونم بگم موفقترم، زندگی شادتری دارم و به اونچه که میخوام رسیدم. من هم اگر میتوانستم، رفتن را ترجیح میدادم، اما بالهای من به زمین اینجا میخ شده، چون اون استقلال را بخصوص به لحاظ روحی ندارم.
به حرف خوب و راحته به عمل سخت و طاقت فرسا. دیروز دفتر یکی از این مشاوران مهاجرت بودم. حرفهای جالبی شنیدم و از همه مهمتر اینکه هزینه هاش خیلی زیاده. از پس این یکی بر بیای بقیه شدنیه.
منم گفتم عملش سخته، اما خب بقول یک بنده خدایی خیلی دیگه وقت برا رفتن نیست، چون هزینه ها داره جوری میره بالا که رفتن یک رویا میشه
کاش می شد. ولی خانواده رو چه کنی وقتی هنوز بهت نیاز هست. کاش می شد همه رو با هم جمع کرد برد با خودت
اصل مهاجرت رفتن برای ساختنه،باید بتوانی دل بکنی تا بری،به امید زندگی بهتر
والا هر جوری دودوتا چارتا میکنیم رفتن بهتر از موندنه. حالا من خیلی ادعای مستقل بودنم میشه ولی بعید میدونم از پس غربت بر بیام. آدم تا تو شرایطش قرار نگیره نمیتونه قضاوت کنه. ولی به نظرم اگر فرصت مطالعاتی برات پیش اومد حتما برو و امتحانش کن.
واقعا بهتره، اما بشرط داشتن استقلال واقعی. جدای بحث مالیش، اگر مستقل نباشی، همون اوایل افسردگی میگیری وگرن.
رشته ما به کسی فرصت مطالعاتی میدن که وصل به یک گنده باشه