تنهایی!!!

پدرم اصلا آدم رفیق بازی نبودن، معتقد بودند کسی که خودش خانواده داره، وقتی وارد فضای خانه شد، تمام توجهش باید صرف خانوادش بشه. برای همین خانه ما هرگز پذیرای دوستان پدرنبود. کار که تموم میشد یکراست خانه بودن و تفریح ما دست جمعی بود و بعد استراحت کوتاه پدر میرفتیم بیرون و...مادرم هم که تو سن خیلی کم ازدواج کرده بودند و بقول خودشان تربیتشان حاصل تربیت و فرهنگ شوهری بود که باهم فاصله سنی زیادی داشتند، تا چندسال قبل همین رویه بودتا اینکه ما خواهش کردیم تا با دوستانشون قرار بگذارند و... 

حالا چرا نوشتم

من آدم درونگرایی هستم، اما دورم هم پر از آدمه در ظاهر!!! ولی بواقع تنهام.امروز کلاسم نشکیل نشد، دلم میخواست با کسی گپ و گفت کنم، اما هیچکسی نبود، هیچکسی. یکی دو نفری هم که خودم را زدم به پررویی و زنگ زدم جواب ندادند، البته توقعی هم نیست، چون هرکسی زندگی و گرفتاری خودش را داره و قرار نیست وقتش را صرف من کنه. 

راستش را بگم الان سه روز سرگیجه دارم، درست از وقتی از سفر برگشتم و امروز بقدری سرگیجم شدیده که روی دوپا نمیتونم بایستم. حتی نمیدونم اینها که نوشتم چی هستند یا چرا نوشتم. شاید بعدتر پاک کنم، اما همیشه از خواندن لطف دوستان در کامنتها خوشحال میشم.