دنیا چقدر کوچک است.

عجیبه که همه آدمهایی که سالها ندیدم را توی قطار میبینم!!!

یک همکار آقا داشتم، حدود هشت، نه سال پیش بود، تازه داماد، آدم خوش خنده و اهل کمک. چندسالی باهاشون کار کردم، بعد مرکز جمع شد و من به دنبال کارآواره. چندوقت پیش بود، وقتی باقطار برمیگشتم شهرم دیدمش، چقدر پیر شده بود و تغییر کرده بود. صلاح ندیدم آشنایی بدم و ازش گذشتم. بعد از آنجا رفتم جایی که اصلا بلد نبودم کارشان را، انقدر زور زدم تا یاد گرفتم و تبدیل شدم به آدمی محبوب. به پاس اعتمادشان هرجا کمک خواستن بودم، آنجا همکار خانمی داشتم با ماجراهای عجیبی تو زندگیش. از من دوسال بزرگتر بود اما به لحاظ فکری و سختی زندگی چهل سال جلوتر بود. امروز توی قطار باز درحالیکه برمیگردم به خانه دیدمش. مشخص بود من را دیده اما نمیخواد بروی خودش بیاره و آشنایی بده. چون درحالیکه کنارصندلی من ایستاده بود و بدنبال شماره صندلیش بود، چشمهاش را طوری می چرخاند که حتی لحظه ای چشم در چشم نشویم. من هم بهش احترام گذاشتم و سکوت کردم. اما برایم جالبه که چقدر دنیا کوچکه که آدمهایی که سالهاست ندیدم را در قطار میبینم. خیلی کوچیکه دنیا، خیلی