ترس از تاریکی

فسقلی ما جدیدا تنهایی میترسه واردفضایی بشه که کسی نیست، باید حتما با یک نفر دومی بره درحالیکه قبلا اینطور نبود. ازفضای تاریک هم بشدت میترسه. بخواهرم گفتم باید علت یابی کنی، دلیلی نداره این بچه یکمرتبه اینطور بشه. مثل همه مادرها که طافت ندارن کسی بگه بالای چشم بچه شما ابرو هست. برگشت گفت داره بزرگ میشه و آگاه به محیط اطرافش میشه. یادت رفته ما خودمان یک توالت میخواستیم بریم چهارنفر هم حتما باید همراهی میومدن تا نترسیم؟ گفتم واقعا چی را با چی مقایسه میکنی؟؟ زمان ما، دم غروب از تلویزیون پینو. کیو و ماجرهاش که پخش میشد بچه کلا شاش. بند میشد. ما هم که همیشه خدا دم غروب که این را پخش میکردند، تنها بودیم و همه چراغها جز پذیرایی که تلویزیون اونجا روشن بود، مینشستیم اون مزخرف را میدیدیم، خاموش بودند، من هنوز هم تو تاریکی توالت نمیتوانم برم با این سن و میترسم. بچه تو کجا تو این موقعیتهای مزخرف بوده؟؟؟  خلاصه بحث را رها کردم، اما یاد خودمون افتادم که واقعا چقدر بیچاره بودیم با اون کارتونهای مزخرف. من خودم تمام کودکیم ترس از رها شدن توسط خانواده داشتم، چون اکثر کارتونهای ما چنین مزخرفی بود. شما هم ازین دست تجربیات دارید؟