ذره ای شعور و انسانیت آرزومندم.

من عصبانیم، آمدم بنویسم تا حجم عصبانیتم کم بشه. 

دکترچشم پزشکم را که نوشته بودم، حدود هشت، الی نه سال بود که من بیمارشون بودم. اینبار قراربود مرداد برای ویزیت برم که با مشکلات خانه و یکسری مسائل دیگه نشد. من امروز تقریبا تمام کلینیکهایی که ایشان کار میکردن را زنگ زدم و تمامی پرسنل من را حواله به هم میکردن و یک کلام نمیگفتن دکتر برای همیشه رفت آمری. کامن موندم گفتن یک کلمه که ایشان دیگه نیستن، چقدر هزینه داشت که یک نفرمحض رضای خدا جواب من را نداد و همه حواله بهم کردند.

آخر سر از کجا فهمیدم؟ زنگ زدم یکی از دوستانم که برادرش توی یکی از همینجاها کار میکنه و گفتم میشه از برادرت بپرسی دکترکجاست؟ گفت قطع کن، الان بهت زنگ میزنم و برادرش گفت دکترچندماهه رفته!!! تایمی که گفت آخرین بار مراجعه من به دکتر بود. ببینید هرکسی آزاد هست برای زندگیش تصمیم بگیره کجا باشه، کجا بره و... اما بعد از اون نفهم هایی که یک کلام نگفتند تا من بدونم و این همه دنبال این آدم نگردم. چرا خودش بمن نگفت، ببین فلانی من دارم میروم، خواستی برو سراغ دکترفلانی.

ما یکشبه تصمیم به رفتن نمیگیریم و مهاجرت پروسه خودش را داره و حتی خیلی جلوتربلیطمون تو دستمون هست. اما این اوج بی مسئولیتی یک نفرهست که یک کلام به کسی نگه من دارم میروم. تو که باید هرچندوقت معاینه بشی حواست را جمع کن و دنبال دکترخوب باش. من عصبانیم بخاطر بی شعوری تمام اون آدمهایی که 3مثقال زبون درازشون را تکون ندادن که بگن رفته و دکتری که هیچ حس مسئولیتی نسبت به بیمارش نداشت.

انسانیتمون هم مثل همه چیزهامون داره تموم میشه.