کودکانه های آدمهای مثلا بزرگ!!!

کودکانه های ما هرگز تمومی نداره، بعضی کودکانه ها ایرادی توی آن نیست، چون آسیبی به دیگران وارد نمیکنه. اما برخی کودکانه ها....

تودوران اوج  اپیدمی کرونا، که اکثرا دانشگاهها تعطیل بود و بخش اداری ترجیح میداد کسی نره تا کمتر درگیر بشن، رییس دانشکده ما یک گروه زد و به هردانشجویی که شمارش را داشت پیام داد که دوستانتون را خبر کنید و بیایید تو گروه، تا کارمندان تو گروه پاسخگو شما باشن.

گذشت تا اپیدمی سبک شد و گفتن تموم شده، از یکی دوماه قبلش بحثهای سیا. سی شروع شد که دو دسته محق، مطالبی برخلاف هم میگذاشتن و بعد شروع میکردن به فحاشی و تهدید و... این رییس دانشکده ما هم مدام مثل بچه ها قهر میکرد از گروه میرفت، بقیه هم بدنبالش که ترو خدا برگرد. اونهایی که بی طرف بودند مدام اعلام کردند که برید یک گروه سیا. سی بزنید و همدیگه را اونجا خفه کنید، اما اینجا بمونه برای حل مشکلات، اما خب کو گوش شنوادر نهایت رییس دانشکده و کلهم اجمعین کارمندان رفتند و دانشجوها تصمیم گرفتند خودشان به هم کمک کنند، اما مشکل اون دو دسته حل نشد که بدتر شد. خیلی سوالات هست که میشه تو گروه مطرح کرد و از تجربیات بقیه بهره برد. اما امان از اون دوتا....

قبل از اینکه ادامه حرفم را بزنم، باید بگم، حتی من و شمایی که تو همین وبلاگ هستیم، ممکنه از نظر سیا. سی  و حتی مذ. هبی اختلاف عقید. تی عمیقی داشته باشیم. اما یاد گرفتیم اینجا جای این مباحث نیست و در نتیجه درصلح با هم مراوده داریم. کاش اون دوتا گروه هم می آموختند که گروه دانش. گاهی جایی برای حل اختلافاتی از این دست نیست و ما آمدیم تا مشکلاتمون را حل کنیم نه اره بدیم و تیشه بگیریم. دیشب چنان دعوایی شد که تا دوصبح هر دوطرف فحشی نبود که حواله هم نکرده باشند، ادامش را از 7صبح پی گرفتند و هنوز به پایان نرسیده. دیشب فقط دو نفر بودند و الان تبدیل شده به دو گروهآدم روانش بهم میریزه، 

 تا جایی که من برخی از آدمهای هر دو طرف را میشناسم صاحب مناصب آموزشی و اداری مهمی هستند و نقش تاثیر گذاری دارند. حالا این آدمها با این طرز رفتار و برخورد و عقاید کودکانه را تصور کنید که قراره بخش بزرگی را در دست بگیرن. عمق فاجعه اونجا معلوم میشه. وگرن که... وقتی تحمل کمترین حرف خلاف عقیدمون را نداریم و سریع متصل به فحش میشیم و اینکه هنوز ساده ترین مساله که هرسخن جایی و هرنکته مکانی دارد را نیاموختیم، توقعی برای هیچ چیزی نمیره از ما. 

.................... 

یکی از اساتیدم از دوره سر. باز. معلمیشون صحبت میکردند که توی یکی از روستاهای محروم بودند، یک پسر ده ساله بوده که درس نمیخوانده، استاد عصبانی یکبار ترکه را برمیداره وشروع میکنه به زدنش و میگه خدا را خوش میاد که تو درس نمیخوانی و من را حرص میدی؟ پسرک همزمان که اشک میریخته، میگه تو چی؟ خدا را خوش میاد، من را بخاطر درس نخواندن میزنی؟ گفت انقدر خندیدم از حاضرجوابیش که تنبیه تموم شد

اینم گفتم بنویسم، تلخی قبلی را ببره