مانع های رسیدن به اهدافمان قبل از بودن تو دنیای واقعی، در ذهنمان ساخته میشوند.

یکی از دوستانم تنها فرزندش را فرستاد غربت برای تحصیل. وقتی باهاش حرف میزدم، حالش اصلا خوب نبود که فرزند هیجده سالش را تنها راهی غربت کرده. اما من نه برای رفیقم که برای بچش خوشحال بودم، چون دوست داشت که بره. به نظرم مهاجرت زیر 30سال و حتی کمتر زیر بیست و پنج سال را میطلبه. چون هنوز سر آدم پر از بادجوانی و آرزوهایش است و بندهای تعلقش به اندازه بعد این سنین محکم نیست و راحتتر می توانه بره.

مامانم یک عمه داشتند که زندگی سختی را در جوانی تجربه کرده بود، اما زنی مقاوم که هر سه فرزندش را از صفر به صد رسانده بود و در زمانی که زنها معمولا تحصیلاتی نداشتند و اصلا زن مکتب هم به زور میرفته، با سه تا بچه و بدون همسر، لیسانس گرفته بود. پسرعمه مامانم که همرشته من هم دست برقضا بود، توانسته بود بورسیه بگیره و به یکی از ولایات یوروپ بره و بعدها حتی به شیطان بزرگ رفته بود، پروفسورشده بود و در دانشگاه هار. وارد تدریس کرده بود. من هرگز ندیدمش، مامانمم ندیدنش و گفتند از وقتی رفت سرجمع دوبار اومد. اما همین رفتن مقدمه رفتن خواهر و برادرش شد که راه اون را ادامه بدن و حالا خواهرش تو فرانس استاد دانشگاهه و برادرش جالبتر از همشون علیرغم مدرک بالایی که اونهم داره، بین کشورها میچرخه و جای مشخصی نداره. تو همشون خواهرشون فقط ازدواج کرده و دوسالی که عمه مامان آلزایمر داشت و نیاز به مراقبت، اومد و از مادرش پرستاری کرد و بعد فوتشان هم برای همیشه رفت، چون بقول خودش دیگه چیزی وصلش به اینجا نمیکرد.

اما همشون تو سن کم رفتند. هیچکدوم بالای 22سال نداشتند وقت رفتن و به نظر من رفتن برادر بزرگتر، شجاعت رفتن را به اون دوتای دیگه داد. هرچند برادر بزرگتر امسال در آستانه نود و چندسالگی از دنیا رفت، اما خاطراتش برای من جالب بودن. من گفتم ندیدمش، اما خب از کسانی که دیدنش و طبق سفرهاشون مهمونش شده بودن، خاطرات جالبی در مورد جوانی ایشان شنیدم. اینکه با سختی زیاد به خواسته هایش رسیده بود. فقر، گرسنگی و... هیچ کدام مانعی برای رسیدن به رویای تو ذهنش نبوده، این همیشه برای من وقت تنبلی هام بزرگترین درس است که هیچ چیزی نباید مانع رسبدن به خواسته های آدمی بشه، چون هیچ مانعی ابدی نیست.