خاطرات تکراری:)))

این خاطره احتمالا برای دوستان قدیم تکراریه

با خواهرم رفته بودیم خرید پارچه، خانم فروشنده با اصرار فراوان روی واو قواره تشدید میگذاشت و اون را قو‌‌واره تلفظ میکرد، وقتی اومدیم بیرون بخواهرم گفتم من یاد خودم افتادم تو دوره لیسانس. استادمون اومد و گفت ته بی کلاسی و بی سوادی است که شما موقع تلفظ رمان، روی میم تشدید بزارید و تلفظ کنید رممان. آقا من هیچوقت اینطور تلفظ نکرده بودم اما از بس که از این استاد وحشت داشتم و بعد کلاسم اتفاقا ازش سوال داشتم، تا کلاس تموم شد رفتم و بهش گفتم استاد رممان، دقیقا با تلفط شدید تشدید روی م  و اومدم باقی ماجرارا بگم که یکمرتبه دیدم که نگاهش روی صورت من خشک شد، بعدچنان قهقهه میزد نگفتنی!!! حالا فکر کن استادی بود که بروی ما لبخند هم نمیزدما اما اونروز...

..................

خب این خاطره کمی تا قسمتی بسیار بی ادبیه

چند روز پیش یک بنده خدایی بسفارش خواهرم برایش ماست محلی آورده بود، اونم آورد خونه ما. وقتی داشت میخورد بمن گفت من جدیدا آب ماست را بیشتر از خود ماست دوست دارم. اصلا ماست را دوست دارم خودم بزنم که اینطوری آب بندازه، منم خندیدم. گفت خندش کجاست؟

گفتم دوره دانشجویی، یکبار سرکلاس تو متنی که میخوندیم ابتدای شکل گیری بچه را تشبیه کرده بود بماست و آب ماست. دست برقضا هم ما اونروز ناهارمون تو سلف باهاش ماست میدادن این رفقای من با چنان چندشی به ماست نگاه میکردن و میگفتن تا عمر داریم نه ماست میخوریم و نه پنیر که نگفتنی بود و اونکه اونوسط غش کرده بود از خنده من بودم. بخواهرم گفتم وصف تو این خاطره را برام زنده کرد

من انقدر از این خاطرات تو دوره لیسانس دارم که تو سایر مقاطع ندارمبخواهرم گفتم همه خوشی و مزه تحصیل همون دوره لیسانسه که جووونی ودرکت از زندگی کمتره، بعدش زندگی روی دور تند میره و باید بدویی بدنبالش. البته دوره ما بود، دوره جدید را نمیدونم.