ظرف ماهی شبیه کفشهای میرزا نوروزخان

رفته بودیم جنوب، من پام برسه جنوب تنها غذایی که باید بخورم ماهیه، از بس عاشق ماهیم. صبح تا شب هم بهم بدن نه نمیگم!!! از طرفی برخلاف دریای شمال که بمن حس خودکشی میده، دریای جنوب بمن آرامش عمیقی میبخشه.

سفر که تموم شد ما یک ظرف پرماهی سرخ شده داشتیم که با خودمان میبردیم. خواهرم موقع برداشتن چمدون ها از روی ریل، اون را یادش رفته بود برداره و مونده بود روی میز پلی. س فرودگاه. بمن گفت برم بگیرم؟ گفتم آره کلی پول برایش دادیم. گرفت و نشستیم تو نوبت، موقع تحویل بار، ماموری که میگرفت گفت اون چیه؟ گفتیم ظرف ماهی سرخ شده، با خودمون میبریم تو هواپیما. مکثی کرد و گفت ببرید!! آقا من نمیدونم خواهرم دوباره کجا اون را جا گذاشت، چون رفته بودم با تلفن حرف میزدم و چنددقیقه ازش جداشدم. برگشتم گفت ظرف را گم کردم!! گفتم فدای سرت.هنوز تف من خشک نشده بود که از بلندگوی فرودگاه اعلام کردند یک ظرف ماهی پیدا شده، لطفا بیایید بگیرید. ما دوتا اصلا بهم نمیتوانستیم نگاه کنیم. تا نگاه میکردیم و میزدیم زیر خنده. بهش گفتم شده حکایت کفشهای میرزا نوروزخانمن که موافق گرفتنش نبودم، اما وقتی دوباره رفت بگیره، پلی س بهش گفته بود خانم دو دفعه تا حالا گمش کردی، سفت نگهش دار که دفعه سوم تو هواپیماس، بهت پس نمیدنالبته باز موقعی که ما منتظر ماشین بودیم، خواهرم داشت جا میگذاشت که من نجاتش دادم و ما هروقت نگاهش کردیم، از خنده غش کردیم.