همیشه اشتباهات عمدی نیستند.

یک دایی دارم که تو بازار به خوش خلقی شهره خاص و عام است. همه دوستان مامانم عاشقش هستن. جنس که می خرن از قدیم تا به امروز رسمش است، فقط کافیه اسم مادرم را بیارن و دایی مطمئن باشه رفیق مادرم هستن، ببرن و سال بعد هم پولش را بدن مشکلی نداره. حتی قسطی بدون کشیدن روی جنس میفروشه. خلاصه که مردم داریش حرف نداره. اما خب این وجهه بیرونی دایی جان است. درون خانواده اصلا این وجهه وجود نداره. البته این به این معنا نیست که مثلا من برم خرید بلافاصله از من پول بگیره، نه! میگه هرچی دوست داری بخر و هر زمان داشتی برایم بیاور. مشکل این هست که دایی جان مثل گل قهر هستن، کافیه یک کلمه شوخی کنی تا اوضاع بهم بریزه، برای همین باید مراقب باشی. البته که اخلاق دایی جان و قیمتهایی که بالاخره میتونی بشکنی، محیط مناسبتری برای خرید من است، اما من معتقدم داری از غریبه بخر، اما...

امشب برای یکی از متولدین از دایی جان خرید کردیم. چون متولد جان سلیقه اش خاص است، بهش نشون دادم، نپسندید. گفتم این مال من، برای تو با سلیقه خودت خرید میکنیم. آخر موقع رفتن گفت همین را برمیدارم. اما خب قبلش چندتا اسکرین از صفحه دایی جان تو این. ستا داد و گفت من اینها را دوست دارم. منم همون عکسها را تو واتس. اپ برای دایی جان فرستادم که ببینم موجودی دارن و قیمت چطوره که نزدیک بودبه جای کلمه جان بنویسم جن شما فکر کنید اگر مینوشتم دایی جن، جنگ جهانی میشد تو خانوادهخدارحم کرد. چون اصولا بخاطر ریز بودن نوشته ها چشمم درد میگیره و نمیتوانم برگردم عقب متن را تصحیح کنم، همه دوستانم به غلط املایی های من عادت کردن، اما دایی جان...خلاصه که خدا رحم کردگفتم که اگر شما نیز متنی با غلط املایی دریافت کردید، فکر نکنید عمدیه، سهوا پیش میاد.