جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- اردیبهشت 1403 16
- فروردین 1403 14
- اسفند 1402 11
- بهمن 1402 17
- دی 1402 24
- آذر 1402 13
- آبان 1402 14
- مهر 1402 12
- شهریور 1402 9
- مرداد 1402 19
- تیر 1402 13
- خرداد 1402 17
- اردیبهشت 1402 16
- فروردین 1402 9
- اسفند 1401 19
- بهمن 1401 10
- دی 1401 7
- آذر 1401 13
- آبان 1401 10
- مهر 1401 12
- شهریور 1401 8
- مرداد 1401 11
- تیر 1401 10
- خرداد 1401 15
- اردیبهشت 1401 10
- فروردین 1401 9
- اسفند 1400 7
- آبان 1400 2
- مهر 1400 3
- شهریور 1400 9
- مرداد 1400 9
- تیر 1400 7
- خرداد 1400 8
- اردیبهشت 1400 8
- فروردین 1400 5
- اسفند 1399 13
جستجو
آمار : 140489 بازدید
Powered by Blogsky
قسم حضرت عباس یا دم خروس:!!
با داداشم تو جاده داریم میریم خونه، بمن گفت میخوری تابلو نکن
نصف چیبس تو دهنم، نصفش بیرون، رفیق داداشم ماشین بغلی بود، بوق بوق که احوالپرسی کنه
هیچی دیگه یاد کاریکاتورهای قدیم افتادم که میکشید موقع اذان توی سحر پای مرغ تو حلق طرف بود
حکایت منم همون بود، نصف دم خروسم بیرون دهنم بود. 
عمه جان
پنج‌شنبه 31 فروردین 1402 ساعت 18:13
عمه جان رمز رو با حروف فارسی بزن کار میکنه
بلاگ اسکای امروز اجازه تایید کامنتا رو نمیده
به جان خودم فارسی میزنم نمیاد
همون دم‌خروس رو بچسب سنگین تری
باشه
والا الان یه جوری شده وقتی میگی روزه ام ملت با تعجب نگاهت میکنن نه وقتی میخوری
ولی توصیفتون خیلی بامزه بود
عمه جان
همیشه در یخچال مغازه آب خنک می گذاشتم
بچه ها که بازی می کردند می آمدند و نوش جان می کردند
یکبار پسر بچه ای آب خواست لیوان را پر آب خنک کردم
ولی تا ته ننوشید
من هم نصف لیوان را دلم نیامد دور بریزم نوش جان کردم
چقدر از خنکی اش لذت بردم
یهو یادم افتاد که روزه هستم
البته روزه ی مستحبی بود
آب نطلبیده همیشه مراده
من که محل کار همش دهنم میجنبه و به همه میگم نذر کردم تا نابودی دیختارتاتور، روزه نگیرم.
همه هم با خلوص نیت تقبل الله میگن
اعتراف می‌کنم سه بار متن‌تون رو خوندم و فکر کردم تا یادم اومد جریان چیه
و من بعد از چند ثانیه فکر کردن و تعجب کردن، تازه اونجا دوزاریم افتاد که تعجبِ اون عده برای چی بود. خوشبختانه به خیر گذشت 
من متاسفانه بسیار کم‌حافظه‌ام در این زمینه که در ماه رمضان برای احترام به روزه‌دارها نباید بیرون از خونه غذایی خورد.
یادمه پارسال بود فکر کنم، یه روز بعد از ظهر نشستم توی پارک و با خیال راحت شروع کردم به خوردن ساندویچ و نوشابه‌ای که از خونه با خودم آورده بودم. دیدم چند نفر دارن خیلی با تعجب نگاه میکنن، منم تعجب کردم که مشکلشون چیه؟ ساندویچ ندیدن تا حالا؟
تا اینکه ‘چند ساعت’ گذشت و ماجرا رو برای دوستم تعریف کردم. دوستم یهو بی‌مقدمه گفت وای مگه نمیدونی نباید تو ملاعام غذا بخوری؟
و الان با خوندن متن‌تون و نیفتادن دوزاریم، یاد این سوتی افتادم که متاسفانه بارها هم به صورت کاملا ناخواسته و از سر فراموشی تکرارش کردم و درس عبرت نشده بعدِ یک عمر ...
دلتنگم
چرا عمه جان؟ دلتنگ کی؟