من خیلی ماهم!!

یک دوست دارم که دوستیمون از همین وبلاگ بازی شروع شد. امروز بهم گفت برو هرچی دلت میخواد تو وبلاگت بنویس. اون مدتی هست نمینویسه. گفت من انقدر دنبال تاپ بودن بودم که از یکجایی خسته شدم و کلا گذاشتمش کنار. آدم بسیار دوست داشتنی هست، همدیگه را از نزدیک ندیدیم، اما هروقت بشه تلفنی حرف میزنیم و هر از گاهی چت می کنیم. خودش نمیدونه، اما من خیلی دوسش دارم. چون من را قضاوت نمیکنه و من نمیترسم ازین که بهش رازهام را بگم. از آبرویی که ممکنه بره، از منی که تو چشمش بشکنم و...میدونید همه مایی که وبلاگ مینویسیم و همه کسانی که میخوانند، رازهایی داریم که گاهی برای حفظ شخصیتمون، برای حفظ خودمان تو نگاه بقیه، حتی جرات گفتن به نزدیکترین عزیزانمون را نداریم. داشتن چنین دوستانی این حسن را داره که قضاوتت نمیکنه. باهاش راحتی و خود خودتی. نیازی نیست نگران این باشی که پایان این دوستی میتونه منجر به فاش شدن رازهای تو باشه. حداقل من اینطور فکر میکنم و خوشحالم که مدتی که رمز ایمیل وبلاگم را گم کردم و نتونستم بیام باعث شد ما به هم نزدیک بشیم و یک آشنایی صرفا وبلاگی تبدیل بشه به یک دوستی عمیق و بامزه

.............. 

امروز قرار بود مهمان داشته باشم. راستش را بگم اصلا از مهمانداری خوشم نمیاد. بیشتر دلم میخواد برم مهمونی. جدای از مساله مالی، وقتی تو یک خونه باشی که تنها دختر مجردشی و بقیه هرزمان دلشون بخواد میان مهمونی و به هزارو یک بهانه کار و درس و خونه کوچیک اهل مهمونی دادن نیستند، حقیقتا از هرچی مهمونداری هست متنفر میشه آدم. درست است که مامان انتظار نداره، اما واقعیت اینست که نمیتونی بشینی مادرت کارها را بکنه، مجبوری تکون بخوری. داشتم میگفتم یخچال خونه که تویش پرازخالی بود و بقول معروف گربه عینک میزدخونه هم بوضع فجیعی نامرتب بود. اصلا صبح حال بیرون اومدن از جایم را نداشتم. با چه مصیبتی بلند شدم، خونه تمیز شد و رفتم خرید. دیگه برگشتن تعادل نداشتم و بسمتی که دستم سنگینتر بود کلا متمایل بودمقرار بود برای اولین بار تیرامیسو درست کنم که هرچی شد الا ترامیسوالانم له لهم. خلاصش که اومدم بهتون بگم من چقدر خوبم، ماهم، نفسمپز رفیقمم بهتون بیام. تا از خودمتشکری بعدی خدانگهدار. 

این نوشته صرفا برای تعریف از خودم بود.