برای چکاب وضعیتم رفتم دکتر. حدود چهارسال بود دکتر را ندیده بودم،. من تو شرایط خیلی بد روحی حدود هشت سال پیش رفتم یک درمانگاه تخصصی برای درمان بیماریم. یک خانم دکتر فوق العاده زیبا و خوش پوش اما بمعنای واقعی کلمه وحشی بود که من را کلا با رفتارش از ادامه درمان منصرف کرد. چندوقت بعد یک دکتر دیگه همونجا بهم معرفی کردند یک خانم دکتر تپلی قشنگ و بی نهایت مهربون. من اصلا متوجه نشده بودم که اون در سیاهترین روزهای زندگیش به سر میبره. همون زمانها فهمیدم مادر پیر و بیماری داره که وظیفه پرستاری و نگهداری از مادر با اون هست. فرزند نوجوان 17ساله ای که حاضر به پذیرش  همراهی مادر با مادربزرگش نیست و کلا به مشکل خورده بودن و همسری که تو همونروزها داشت ازش جدا میشد. خدایی خود من بودم فقط یک موردش باعث افسردگیم بود چه برسه همش با هم. اما این بشر انگار نه انگار. یکجوری برایت وقت میگذاشت، گوش میداد، باهات حرف میزد و همدردی می کرد که علیرغم دردت به آرامش میرسیدی و میرفتی سراغ درمان. بعدتر که کرونا اومد شنیدم همه ویزیتهاش را فقط برای بیمارهای قدیمیش و از طریق واتساپ انجام میده و چون من اینطوری قبول نداشتم، نرفتم پیشش تا بعد چهارسال امشب باز دوباره وقت گرفتم و رفتم. اینبار تو مطبش پذیرای من بود. یک فضای بی نهایت آروم، شیک. با خودش که تو اتاقش کلی گفتم و خندیدم و حتی با ملایمت یک جاهایی دعوام کرد ودرنهایت بهم گفت زندگی کن. گفت همه چیز میگذره اما با این روندی که تو در پیش گرفتی داری خودت را نابود میکنی زندگی کن و تغییربده مسیرت را دیگه از اون خانم دکتر تپل خبری نبود، حالا شده بود یک خانم دکتر باربی با صورتی که بوضوح نسبت به این سالها پیر و شکسته شده بود هرچندبا آرایش سعی کرده بود پنهان کنه. اما هنوز هم دوست داشتنی و آروم بود. همونجا با خودم فکر کردم آدمها بنده محبت یک نفر میشن نه هیچ چیز دیگه. از نظر سطح سواد با اون وحشی که اول گفتم یکی هستند اما اخلاق این کجا و اون کجا....