مامانم تنها کسی هست که معتقده من خوبم و خودم تنها کسی هستم که معتقدم من افتضاحم. 

از وقتی خانم همسایه همه بچه هاش مهاجرت کردن، رفتند ینگه دنیا و همونجا ، خدا را شکر، ازدواجهای خوبی کردند و خانم همسایه هم هرشش ماه یکبار اونجاست. مامان مصمم شدند بنده را هم راهی دیار غربت کنند. اما من هرگز برای رفتن حتی فکر هم نکردم. چون شخصیتم بشدت وابسته خانوادس و میدونم از پا در میام. از کجا میدونم؟ از اونجا که اوایل کرونا اگر اشتباه نکنم، جاده ها را بستند و یک یا دوماه هیچ عبور و مروری نبود. من اون دوماه با وجود تماسهای تصویری هرچند ساعته، انقدر آخراش حالم بد بود که حتی حمام نمیرفتم. حوصله خودمم نداشتم. یعنی تا جاده ها اعلام شد که باز شده، اصلا نفهمیدم چطور پرواز کردم با اتوبوسی که نصفشون سرفه می کردند و من فقط یک ماسک داشتم که زده بودم.

چندوقت پیش هم در روند خونه تکونی، با مامان حرفمون شد و من بشوخی گفتم آخر یک کاری کنید تو نت بچرخم یک شوهر خارجکی پیدا کنم و برمکه مامانم خیلی جدی گفتند من از خدامه، اتفاقا بگرد پیدا کن و بهش بگو من مامانم صد در صد راضیهتو برو، بلکه بخاطر تو ما هم بکنیم و بیاییم. خسته شدم دیگهخلاصه دوستان یک شوهر خارجکی خوب که زن شاغل نخواد و خسیس نباشه و وضع مالیش بدنباشه، تو دست و بالتون بود معرفی کنید، من بروم. یک خانواده بال مهاجرت پیدا کنند.