مزاحم تلفنی

یک مزاحم تلفنی جدیدا پیدا کردم، آدم جالبیه. دوشب قبل عید که من و مامان بدو بدو آخرین تمیزکاریها را میکردیم و من بمعنای واقعی له بودم و خسته، ساعت 11شب زنگ زد. چی بگه خوبه؟ یک پسرجوان بود که گفت یک کد را اشتباهی جای رفیقم برای تو فرستادم، بخوان برام. من که وقتی خستم، مغزم کلا تعطیلات هست، اصلا نگاه نکرده بودم که پیامک دارم. بعدم این لحن طلبکار بی معنی بود برام گفتم کدی نیومده و تا اون بیاد بیشتر اعتراض کنه، تلفن را قطع کردم. نگاه کردم و دیدم کد همراه من است. خیلی مسخره بود که کد را بهش میدادم. گذشت تا لحظه تحویل سال باز زنگ زد. دیدم همون شماره است، زدم رد تماس و گذاشتمش بلک لیست تماسهام. چون شماره را تو هر اپلیکیشنی که بگید زدم و دیدم با این شماره تو هیچ اپلیکیشنی ردی از این آدم نیست. امروز که چندجایی زنگ زدم، دیدم 20تا تماس از این آدم داشتم که خب چون تو بلک لیست بود، خودبخود رد شده، دیگه زدم سیم آخر و پیامک دادم که امری دارید؟ تا بالاخره نوشت شما را با کسی اشتباه گرفتم، ببخشید. واقعا آدم میمونه، بشر، بچه، الان دهه شصت و هفتاد نیست که مزاحم تلفنی بشی و لذت ببری، اینکارها چیه می کنی؟ سنتم مال اون دهه ها نیست آدم بگه داری تفریح کودکی دوره می کنی. چی بگه ادم؟؟؟

پ. ن:سرما خوردم شدید، بعد همیشه سرما میخورم، صدام میره و تا چندروزی بدترین و گوشخراشترین صدا مال منه. فسقلی اول باور نمیکرد سرما خوردم و در نهایت وقتی همه تایید کرذند. گفت اقدس من نمیدونم اما صدای خودت را برگردون. 

پ. ن2: میخواستم بصورت یک متن جدا بنویسم، اما حال ندارم، به همین واسطه الان می نویسم.

متنی تو اینستا بود از توییتهای مردم و دختری که صرفا خواسته بود بره تولد و با بدترین نوع شکنجه بخاطر نافرمانی روبرو شده بود. نظرات از اون هم فاجعه بارتر بود. یاد رفیقی افتادم که تا پدرش زنده بود، تنفرعمیقی از پدرش داشت. چون در جوانی، پدربارها به مادرش خیانتهای آشکار کرده بود و چندباری مادرش 5فرزندش را که رفیق من بزرگترینشون بود رها کرده بود تا جدا بشه و بزرگترها اجازه نداده بودند. ظاهرا آخرین بارش رفیقم سال دیپلمش بوده و خیانت پدر انقدر ابعادش گسترده میشه که منجر به اخراجش از ادارش میشه. وقتی میگم متنفر بود، بمعنای واقعی کلمه متنفر بود و میگفت شماها تعریف می کنید از پدرتون، من مفهوم پدر را از کلمات شما جست وجو میکنم. گذشت تا پدرش یکی دوسال قبل فوت کرد. هنوز دیدن اون صحنه روی قبر پدرش بیهوش میشد و فریاد میزد یادم نرفته. هنوزم بعد گذر دوسال حالش بده و اگر من با گوش خودم اون خاطرات را نشنیده بودم، تصور میکردم چه پدرخوبی را از دست داده و چه نازنین پدری بوده. فقط سوالم و هدفم از گفتن این هست. چی میشه که ما فراموش می کنیم حسمون را و به این حال میفتیم؟ این بزرگترین سوال ذهنی منه. قصدمم اصلا قضاوت نیست. چون من فقط بخشی را که خواسته شده گفته بشه شنیدم و از همه ابعاد خبر ندارم، اما به هرحال برایم سوال ذهنی پیش اومده.