عید و شب قدر و شما چه کردید و...

قرار بود فسقلی شب قدر خونه ما باشه.تصمیم گرفتیم عصر بخوابیم که اندازه یکساعت هم شده، شب بیدار بمونه. آقا ما همه بصورت خیاری کنار هم خوابیدیم، یکمی کنارمون خوابید، بعد بلند شد و گفت من گروه را ترک میکنم، خوابم نمیاد. بعد مامانش دعواش کرد که بگیر بخواب، خیلی جدی اخماش را کرد تو هم و بمامانش گفت این چه طرز رفتار با منه؟؟ ما فقط سعی میکردیم نخندیم که فکر نکنه کارش درستهشب هم قرآن کوچک تو خونه را که خیلی قدیمیه و بازمانده ازپدربزرگمه، بجای مفاتیح دست گرفته بود و مثلا داشت جوشن کبیر میخوند و هی بمامانش میگفت همین صفحست دارید میخونید؟ انقدر صحنه خنده داری بود که فیلم گرفتم و گذاشتم گروه خانوادگی و ملت را از دعا انداختم، همه غش و ضعف دعا خوندنش رفتند. آخرشم بچم خیلی دعا خوند که همون اوایل با همون قرآن تو دستش به خواب عمیقی رفت. 

پ. ن: امسال عید دیدنی بخاطر سرماخوردگی وحشتناکم فقط یکجا رفتم و بقیه را بی خیالی طی کردم. اون یکدونه هم خونه اون خالم بود که اگر یادتون باشه تو کرونا شوهرخالم فوت کرد، بعد خانواده شوهرخالم رسمشونه که یک پارچه باریک برمیدارن رویش دعا مینویسند و شب قبل از دفن متوفی همه میان خونه متوفی و قرآن می خونند و فوت می کنند به اون پارچه و موقع دفن، با مرده اون پارچه دفن میشه. حالا رسم از کجا میاد و ریشه اش چیه من نمیدونم. ما انجام نمیدیم، اما خونواده شوهرخالم همشون معتقدند و انجام میدن. منم اون شب رفته بودم به اصرار مامان خودی نشون بدم. تازه کرونا از اون پیک های وحشتناک خارج شده بود و شوهرخالم هم چندسالی بود اسیر تخت و حالا فوت شده بود. آقا دخترخواهرشوهر خالم پارچه را داد دست من و گفت من یکسر میرم خونم میام. تو هم هرکسی خواست، ببر بده بهش فوت کنه. منم که تازه خودم از کرونا دراومده بودم و هنوز عوارضش باهام بود، با احتیاط میدادم دست ملت و خودمم واقعه و یس که حفظ بودم را میخوندم و فوت میکردم. یکهو پسرخالم صدام کرد و گفت اقدس خانم، منم گفتم بله؟ گفت بیایید عمم میخواد فوت کنه، آقا ما راه افتادیم، پارچه را ببریم خدمت عمه ایشون، که وسط راه جلوم ایستاد و یکهو بی هوا خم شد و فوت کرد به پارچهیعنی انقدر ترسیدم که نزدیک بود همونطور که اون دولاست با پشت دستم بکوبم تو دهنشخدا بهش رحم کرداونشبم خونه خالم یک لحظه برایم اون خاطره زنده شد و میخواستم بگم خدایی فازت چی بود، این حرکت را زدی؟ اگر ناخودآگاه میزدمت که حیثیت من را بفنا میدادی. این بود انشای ما از کل عید و عید دیدنی