بعد از اینکه بمعنای واقعی کلمه لوسم کردیدمایه خجالته غر بزنم. اما صرفا یک تجربه است برای کسی، شاید به درد خورد. البته برای دوستی که کار تدریس انجام بده.

همه عالم و آدم میدونند که برخی اوقات یک شاگرد میتوانه به هردلیلی توجه بیشتری از معلمش بگیره. مثل خونه هایی که پدرومادری که بیش از یک بچه دارند، ناخودآگاه و به هزاردلیل به یک بچشون توجه بیشتری نشون میدن و این به نظرمن طبیعیه، اگرچه درآینده بازخوردهای خودش را داره.تو یک کلاس زبان هستم که هرترم مبلغ نسبتا قابل توجهی، البته با توجه به جیب خودم بابتش میدم تا بتونم ضعف بزرگم در زبان را بپوشونم. قبلا هم گفتم که معلمش را دوست ندارم و نمیتونم ارتباط بگیرم، چون صحبت های حاشیه ای زیادی داره و این مساله باعث میشه کم کم خسته بشم و عملا حضور فیزیکی تو کلاس دارم و هیچ درکی از صحبتهای معلم دیگه ندارم. از اینکه بابت هرچیزی طومار تشکر بدم مثل بقیه تا جا نمونم، هم بدم میاد. سعی کردم معلمم را تغییر بدم که با صحبت با بقیه فهمیدم، کلا موسسه را اشتباه اومدم و فقط باید برم جای دیگه. حالا اینها حاشیه بود.

یک آقایی تو همین گروه از بقیه کم سن تر هست و نسبت به بقیه زبانش بهتره و این خانم معلم هرچی میشه یک جایزه و یک آفرین نصیبش میکنه که البته برام این مهم نیست. دیشب یک سوالی این آقا تو گروه کلاس گذاشت که هیچ کسی، تاکید میکنم هیچکسی جوابش را نداد. من بالای 20تا صفحه را چک کردم تا به جواب سوال برسم و خب بدون اغراق همه اون 20تا با مثالها و توضیحات متفاوت جوابشون همون جواب ذهنی من بود. جوابم را نوشتم، البته اون آقا جواب حدسی خودش را نوشته بود و تاکید کردم امکان هست اشتباه کنم. صبح بالاخره گروه را باز کردم تا ببینم جواب چی شد؟ خب جواب من غلط از آب دراومد و حدس اون آقا صحیح که پیش میاد و این نشون میده به نت نمیشه اعتماد کرد. اما طرز برخوردمعلم اون کلاس، باعث عصبانیتم شد. من نه کودکم و نه سنم دیگه اجازه میده کودکانه رفتار کنم. اما برخورد متفاوت اون خانم و کلماتش که من را کوبونده بود و اون آقا را به عرش اعلی برده بود من را متوجه کرد که چرا در حالیکه این بحث را اگر شخص دیگه ای شروع میکردهمه درجواب دادن مشارکت میکردند، اینبار هیچ کسی مشارکت نداشت. دلیلش برخورد معلم بود. اگرکار تدریس انجام میدین، مهم نیست تدریس یک مهارت است یا یک بحث علمی. حواستون باشه، آدمهایی که اونجان ممکنه نازک دل باشند یا ممکنه پوست کلفت باشند. همه مثل هم نیستند. گاهی برخوردهای ما کسی را دل آزرده و دلسرد میکنه. اونوقت ادعای ما مبنی براینکه حتی اگر اشتباه کنی بهتر از مشارکت نکردن هست، یک ادعای پوچ است. مثلا خود من وقتی 15سالم بودبا یک دنیا عشق کلاس خیاطی را شروع کردم. درحالیکه تو اون سن تو اوج تناسب اندام بودم، معلمش هرجلسه بمن میگفت تو چقدر چاقی! یکم رژیم بگیر. تمام دوختهای من را رد میکرد و بمن میگفت تو بدترین شاگرد من دربیست سال اخیری و همین باعث شد، من از خیاطی متنفرم و ازدوختن یک درزساده عاجز. چون برای من آشغالترین خاطره است. کلمات بارمعنایی دارند، باید دراستفاده از آنها محتاط باشیم.

پ. ن:بیشتر مراقب سلامتیتون باشید، وقتی قیمت ویزیت ها داره سر به فلک میزنه و ما عملا به دو گروه فقیر و ثروتمند داریم تبدیل میشیم و طبقه متوسط داره نفسهای آخرش را میکشه.