روزمرگی بی مزه!

رفته بودم ترمینال تا برگردم، اتوبوس نبود. یک راننده خطی هزاربار رفت و اومد و گفت آبجی بیا با من بریم، من لنگ یک مسافرم. خطیم... من کلا خطی سوار نمیشم. حتی تاکسی هم میترسم. ترجیح میدم اتوبوس برم، از نظر امنیت مطمئنتر است. ایستادم و هرچی رفت و اومد یک کلمه گفتم نه! فکر کنم تهش تو دلش فحش میداد. همینطور که تو اوج گرمای ظهرمنتظر بودم، دیدم مسافرای آقای خطی خسته شدن و پیاده شدن هوا بخورن. هیچی دیگه، مسافراش را دیدم، تصمیم گرفتم پشت و رو بایستم منتظر اتوبوس تا این دیگه بمن گیر ندهمسافراش یکدونه معتاد بود که بنده خدا نسخ بود، وضعش داغون بود. انقدر خراب بودکه ایستاده خواب بود. دومی هم یک پیرمرد بالای هشتادسال، اونم که رو به رحمت خدا بود. سومی هم یک شلوار کردی و ریش دراز  و یک تیشرت تنگ مشکی که بقیه قسمتهای قابل رویتش، کانهو دفتر نقاشی، تتو بود. تو دلم گفتم مرد ناحسابی، تو ناموس خودت را سوار این ماشین میکنی که اصرار داری من سوار بشم؟؟؟ آخرش که راننده خطی رفت، یک اتوبوس گیرم اومد خالی، خنک. مااااه قدم راننده خطی جونم سنگین بودچون دوساعت ما با هم کلکل کردیم و تا اون رفت، من به اتوبوس جونم رسیدم. 

پ. ن:گفتم بعد اینهمه مدت یک چیزی بنویسم. داغونم، حوصله خودمم ندارم، اصلا یکوضعی خر درونم بیش فعاله نگفتنی.